Historia Koszy Mojżeszowych

 

Kosze Mojżeszowe są ważnym symbolem w historii judaizmu i chrześcijaństwa. W Biblii, Kosze Mojżeszowe pojawiają się w Starym Testamencie, w księdze Wyjścia. Według Biblii, Mojżesz został znaleziony jako niemowlę przez córkę faraona w koszu, który był zrobiony z trzciny i obłożony smołą i asfaltem. Następnie Mojżesz został wychowany w pałacu faraona, ale później opuścił pałac i stał się przywódcą Izraelitów.

W księdze Wyjścia jest opisane, że Mojżesz otrzymał od Boga polecenie zbudowania kosza, który miał być wykonany z drewna akacjowego i pokryty złotem. Kosz miał mieć dwie rączki, co miało ułatwić jego przenoszenie. W koszu miały być przechowywane kamienie z Dekalogiem, czyli dziesięcioma przykazaniami, które Bóg dał Mojżeszowi na górze Synaj. Kosz miał być przenoszony wraz z tablicami z Dekalogiem przez Izraelitów podczas ich wędrówki przez pustynię.

Według tradycji, kosze Mojżeszowe były również używane do przechowywania manny, którą Bóg zsyłał na Izraelitów w trakcie ich wędrówki przez pustynię. Kosze te były wykorzystywane jako skrzynie ofiarne, do przechowywania przedmiotów sakralnych, takich jak kadzielnice i ampułki z olejem, oraz jako miejsce, w którym przechowywano zwłoki zmarłych w trakcie podróży.

W chrześcijaństwie, Kosz Mojżeszowy jest uważany za symbol zbawienia i zbawczej mocy Boga. Jezus Chrystus w Nowym Testamencie jest uważany za spełnienie proroctw Starego Testamentu dotyczących Mesjasza, który miał przyjść na ziemię. Według chrześcijańskiej tradycji, Jezus Chrystus jest zbawieniem dla ludzi, a Kosz Mojżeszowy stał się symbolem zbawienia, które zostało przyniesione przez Jezusa.